Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα VS Η εποχή των κερασιών(Nicolas Barreu)

 

   Αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση για τον Απρίλιο του 2019 και φυσικά ένας τέτοιος μήνας δε θα μπορούσε παρά να ξεκινάει ρομαντικά και ανθισμένα.Αυτές τις ημέρες διάβασα 2 βιβλία του ίδιου συγγραφέα:του Nicolas Barreau.

Δύο ρομαντικά βιβλία που διαδραματίζονται στο Παρίσι και μοσχοβολούν γαλλική φινέτσα και ονειροπόλα αρώματα.

Τα διάβασα ανάποδα.Δηλαδή διάβασα αρχικά το βιβλίο "Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα" που κυκλοφόρησε πιο πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη ενώ πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα και το παλαιότερο βιβλίο από τις ίδιες εκδόσεις "Η εποχή των Κερασιών"

Σε ένα σχόλιο κάτω από τις αναρτήσεις μου στο instagram μου πρότεινε να κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στα δύο βιβλία αφού τα είχα διαβάσει πολύ πρόσφατα.

 

   Αρχικά θα  γράψω τι λένε τα οπισθόφυλλα αυτών των 2 βιβλίων και έπειτα θα σας πω ποιο μου άρεσε περισσότερο!

Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα

 "Η Ροζαλί Λoράν είναι η ονειροπόλα ιδιοκτήτρια ενός µικρού χαρτοπωλείου στο Σαιν Ζερµαίν, την καρδιά του Παρισιού. Αν ήταν στο χέρι της, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω της θα έστελναν κάρτες. Παρόλο που οι κάρτες µε τις ωραιότερες ευχές είναι η ειδικότητα και η επιτυχία της, τα πράγµατα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά όσον αφορά την εκπλήρωση των δικών της ευχών. Κάποια µέρα, ένας ηλικιωµένος κύριος, σκοντάφτοντας µέσα στο µαγαζί της, αναποδογυρίζει το σταντ µε τις κάρτες. Η Ροζαλί ανακαλύπτει ότι ο άνδρας που προσγειώθηκε ανώµαλα στη ζωή της δεν είναι άλλος από τον αγαπηµένο -και διάσηµο- συγγραφέα των παιδικών της χρόνων, Μαξ Μαρσαί. Όταν εκείνος της προτείνει να εικονογραφήσει το καινούριο του (και µάλλον τελευταίο) βιβλίο, η Ροζαλί δέχεται και µια µοναδική φιλία γεννιέται ανάµεσα στους δύο ιδιόρρυθµους καλλιτέχνες. Οι ευχές τόσων ετών αρχίζουν επιτέλους να γίνονται πραγµατικότητα, µέχρι που ένας αδέξιος Αµερικανός καθηγητής εισβάλλει στο µαγαζί της, κατηγορώντας την ίδια και τον Μαρσαί για λογοκλοπή. Η Ροζαλί αδυνατεί να καταλάβει αν της χτυπάει την πόρτα ο έρωτας ή κάποιος µεγάλος µπελάς."

Η Εποχή των Κερασιών

 " Πέρυσι τον Νοέµβριο ένα βιβλίο µού έσωσε τη ζωή. Ξέρω πως τώρα ακούγεται απίστευτο. Κάποιοι ίσως θεωρήσουν υπερβολικό αυτό που λέω ή και µελοδραµατικό. Κι όµως, έτσι ακριβώς συνέβη. Δεν είναι πως σηµάδεψε κάποιος την καρδιά µου κι η σφαίρα πήγε και καρφώθηκε µε τρόπο θαυµατουργό στις σελίδες ενός χοντρού, δερµατόδετου αντίτυπου των ποιηµάτων του Μποντλέρ, όπως βλέπουµε να γίνεται κάποιες φορές στις ταινίες. Η δική µου ζωή δεν είναι τόσο συναρπαστική. Όχι, η χαζή µου η καρδιά είχε πληγωθεί ήδη από πιο πριν. Μια µέρα που φαινόταν ίδια µε όλες τις άλλες.
Δεν υπάρχουν συµπτώσεις. Αυτό πιστεύει ακράδαντα η Ορελί, που µετά τον θάνατο του πατέρα της έχει κληρονοµήσει το µικρό του εστιατόριο στο κέντρο του Παρισιού. Μια ολέθρια Παρασκευή του Νοέµβρη, τη στιγµή που η Ορελί είναι πιο δυστυχισµένη από ποτέ άλλοτε στη ζωή της, πέφτει στα χέρια της, σ’ ένα βιβλιοπωλείο, ένα µυθιστόρηµα. Ξεφυλλίζοντάς το, ανακαλύπτει έκπληκτη µία πρόταση όπου περιγράφεται όχι µόνο το ίδιο της το εστιατόριο, αλλά και µία γυναίκα στην οποία η Ορελί αναγνωρίζει τον εαυτό της. Αφού διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο, η Ορελί θα θελήσει να γνωρίσει οπωσδήποτε τον συγγραφέα του, ο οποίος –ως προς αυτό είναι απολύτως πεπεισµένη– της έσωσε τη ζωή, δίχως καν να το έχει σκοπό. Η επιθυµία της, όµως, αποδεικνύεται δύσκολο –για να µην πούµε σχεδόν αδύνατον– να πραγµατοποιηθεί. Κάθε της προσπάθεια να έρθει σε επαφή µε τον εσωστρεφή συγγραφέα µέσω του εκδοτικού οίκου εµποδίζεται µε άγρια αποφασιστικότητα από τον εκδότη του, ο οποίος τελικά δέχεται µε µεγάληαπροθυµία να προωθήσει στον συγγραφέα το ενθουσιώδες της γράµµα. Και κάποια µέρα η Ορελί βρίσκει στο γραµµατοκιβώτιό της ένα µήνυµα από τον συνεσταλµένο συγγραφέα..."

Αρχικά να πω πως και τα δύο ήταν πολύ γλυκά και χαριτωμένα.Μέσα από τα κείμενα τους ταξιδεύουμε στο Παρίσι ,περπατάμε στα στενά του και χαζεύουμε τις βιτρίνες του ή γευόμαστε τις πιο νόστιμες γαλλικές γεύσεις.

Τα κοινά τους σημεία είναι αρκετά:

1.Διαδραματίζονται στο Παρίσι

2.Η πλοκή τους έχει στο επίκεντρο τα βιβλία.Στο  βιβλίο "Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα" η Ορελί διατηρεί βιβλιοπωλείο και η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από το παιδικό βιβλίο του Μαξ Μαρσαί που εικονογράφησε η ίδια.Στο δεύτερο βιβλίο αντίθετα είναι ο πρωταγωνιστής που είναι επιμελητής στον εκδοτικό οίκο που εκδίδει το βιβλίο που διαβάζει η πρωταγωνίστρια.

3.Και οι 2 πρωταγωνίστριες είναι ρομαντικές και ονειροπόλες.Επίσης πληγώνονται από τις σχέσεις τους αλλά είναι και ανεξάρτητες καθώς έχουν η καθεμία τη δική τους επιχείρηση.Επιπλέον έχουν χάσει και οι δύο γυναίκες τον πατέρα τους (η Ορελί έχει χάσει και τους 2 γονείς )

4.Υπάρχει ένας χαρακτήρας μεγαλύτερης ηλικίας που παίζει κάποιο ρόλο μεγαλύτερης ή μικρότερης σημασίας.Ο Μαξ Μαρσαί στο ένα και ο η κυρία Ντίνσμορ στο δεύτερο,2 χαρακτήρες ζωντανοί και ιδίαιτεροι που ο καθένας παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής.

 Φυσικά υπάρχουν σίγουρα και άλλα κοινά αλλά αυτά είναι τα βασικά που διαπιστώνει κανείς όταν διαβάσει τα δύο κείμενα.Υπάρχουν φυσικά και σημαντικές διαφορές.Πιστεύω πως για παράδειγμα ο Ρόμπερτ στο "Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα" είναι πιο εσωστρεφής και δουλεμένος χαρακτήρας από τον Αντρέ Σαμπανέ τον οποίο θεωρώ πιο τσαχπίνη, λίγο πιο ανάλαφρο αλλά και πιο ρηχό σαν χαρακτήρα καθώς μοιάζει λίγο πιο επιπόλαιος και αυθόρμητος αν κρίνουμε από το σχέδιο που έστησε με το βιβλίο μαζί με τον Άνταμ.Η Ορελί μου άρεσε λιγότερο σαν χαρακτήρας από την πιο σταθερή και γλυκιά Ροζαλί .Η Ορελί σε όλο το βιβλίο θέλει να συναντήσει τον συγγραφέα και νιώθει κατά κάποιο τρόπο θαυμασμό για τον Άγγλο συγγραφέα και τελικά ερωτοτροπεί πολύ εύκολα με τον Αντρέ μόλις  ο συγγραφέας "δεν έρχεται " στο ραντεβού τους στο εστιατόριο της(ναι δεν κάνω spoilers)

Συνοψίζοντας νομίζω πως μου άρεσε λίγο περισσότερο "Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα" γιατί είναι λίγο πιο ονειροπόλο και με μια δόση αθωότητας.Μου αρέσει που στο επίκεντρο υπάρχει ένα παιδικό βιβλίο και πίσω από αυτό κρύβεται μια παλιά ιστορία έρωτα.Επιπλέον το βιβλιοπωλείο της Ροζαλί περιγράφεται τόσο όμορφα που νιώθεις πως θα ήθελες να το επισκεφτείς σαν να υπάρχει στη πραγματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση και τα 2 βιβλία είναι γλυκά σαν ρομαντικές ταινίες.Ναι είναι λίγο προβλέψιμα,ναι είναι απλά και διαβάζονται εύκολα αλλά κακά τα ψέματα χρειαζόμαστε και αυτά τα βιβλία που μας κάνουν να χαμογελούν με την ροζ χρυσόσκονη που σκορπούν γύρω τους.

*Μέχρι το επόμενο βιβλίο να περνάτε όμορφα και να διαβάζετε όμορφα βιβλία