Eρωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη-Nicolas Barreau



  Nα με πάλι με ένα νέο post και ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά και με ένα ωραίο βιβλίο ανά χείρας που ομορφαίνει τη ζωή σας αυτη τη χρονική περίοδο.
Το σημερινό post αφορά έναν αγαπημένο ρομαντικό συγγραφέα και το νέο του βιβλίο που διάβασα λίγες μέρες πριν.
Ποιός είναι αυτός ο συγγραφέας;Μα φυσικά ο μυστηριώδης κύριος Nicolas Barreau που μας έχει ξεμυαλίσει με τις υπέροχες ιστορίες του και τις εικόνες του Παρισιού στις καλύτερες στιγμές του.
Σε προηγούμενο post εδώ στο blog έκανα μια σύγκριση των 2 προηγούμενων βιβλίων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.Όπως ήταν φυσικό ήθελα να διαβάσω άμεσα και το καινούργιο του βιβλίο και λίγες ημέρες αργότερα σαν να είχαν ακούσει τις ευχές μου,οι Εκδόσεις Πατάκη μου το έστειλαν (πολύ αγάπη στέλνουμε εκεί στις Εκδόσεις Πατάκη)
Όπως καταλαβαίνετε ανυπομονούσα να το ξεκινήσω αλλά σαδιστικά σχεδόν θα έλεγα ,άφησα να περάσουν οι γιορτές και με ανυπομονησία μικρού παιδιού ασχολήθηκα μαζί του στη συνέχεια.

Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη


Υπόθεση 


Ο συγγραφέας Ζυλιέν Αζουλαί είναι συντετριµµένος. Η γυναίκα του Ελέν, ο άνθρωπος που αγαπούσε περισσότερο από καθετί στον κόσµο, δεν υπάρχει πια. Είναι ωστόσο υποχρεωµένος να τηρήσει την υπόσχεση που της έδωσε προτού πεθάνει: να της γράψει τριάντα τρία γράµµατα –ένα για τον κάθε χρόνο της σύντοµης ζωής της– και να τα αφήσει, ένα ένα, στο Κοιµητήριο της Μονµάρτης, όπου εκείνη αναπαύεται. Τηρώντας την υπόσχεσή του, ο Ζυλιέν τής διηγείται στα γράµµατά του όσα είναι αναγκασµένος να κάνει χωρίς εκείνη, αν και δε βρίσκει πια νόηµα στη ζωή, της µιλά για την αγάπη του, που πλέον δεν έχει ανταπόκριση, της λέει για τον Αρτύρ, τον µικρό τους γιο, που δε θέλει να είναι ο µπαµπάς του θλιµµένος.
Ώσπου, µια µέρα, όλα τα γράµµατα εξαφανίζονται. Στη θέση τους βρίσκονται µυστηριώδη αντικείµενα, που την προέλευσή τους ο Ζυλιέν δεν µπορεί να εξηγήσει… Κι όµως, από ένα βαθύτατα θλιβερό γεγονός θα γεννηθεί κάτι εξαιρετικά όµορφο – όπως συµβαίνει µόνο όταν βάζει το χέρι του ο έρωτας. Ή ο Νικολά Μπαρρό.
Σε αυτό το έργο του, ο συγγραφέας του µυθιστορήµατος Το Παρίσι είναι πάντα µια καλή ιδέα (Εκδ. Πατάκη, 2018) µας οδηγεί και πάλι στο Παρίσι. Αυτή τη φορά στη Μονµάρτη, σε γραφικές πλατείες και στα σκαλοπάτια της Σακρέ Κερ. Κυρίως, όµως, µας µεταφέρει στην καρδιά µιας συγκινητικής και ανθρώπινης ιστορίας.


 Η άποψη μου

  To ξεκίνησα με πραγματική περιέργεια γιατί καταλαβαίνω πως δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρεί το στυλ του σε όλα του τα βιβλία ειδικά αν σκεφτούμε πως μεσολαβεί και μετάφραση σε μια άλλη γλώσσα και δεν έχουμε μπροστά μας καν το πρωτότυπο κείμενο.
Και όμως κυρίες και κύριοι ο Nicolas Barreau το κατάφερε πάλι.Οι σελίδες του βιβλίου ξεχείλιζαν γλύκα,φως και ελπίδα.
Αρχικά δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα καταφέρει να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα καθώς ξεκινάμε σε αρνητική βάση.Ο πρωταγωνιστής μας έχει χάσει τη σύζυγο του και έχει μείνει χήρος με ένα μικρό παιδί.Προφανώς δε ξεκινάμε πολύ καλά θα σκεφτεί κανείς αρχικά και ειδικά γνωρίζοντας πως στα χέρια μας έχουμε ένα βιβλίο του Barreau και κακά τα ψέματα θέλουμε αγάπη και ρομαντισμό.Αυτή είναι η κύρια διαφορά από τα άλλα μυθιστορήματα του:η αρχή είναι ελαφρώς μελαγχολική και νιώθεις λύπη για αυτό τον νεαρό άντρα που έχει μείνει πίσω να επισκέφτεται συνεχώς το νεκροταφείο.
Αλλάααα...Εδώ είναι η μαγεία του συγγραφέα...Αυτές οι επισκέψεις αλλάζουν τον Ζυλιέν μας και σταδιακά η ελπίδα, η ζωή και το ίδιο το Παρίσι τον βοηθάνε να σταθεί ξανά στα πόδια του και να βρει την αγάπη.
Το Παρίσι και η Μονμάρτη μαγικά μέσα από περιγραφές και λεπτομέρειες που ανάμεσα στις σελίδες μοιάζουν να ανασυνθέτουν μπροστά στα μάτια σου τη καθημερινότητα στην Γαλλική πρωτεύουσα.'Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως όσο διάβαζα το βιβλίο σκεφτόμουν πως ο Nicolas Barreau είναι ένας καλλιτέχνης και ένας μορφωμένος άνθρωπος που γνωρίζει από τέχνη, ποίηση και με εξαιρετική ικανότητα τις προσθέτει στη μυστική συνταγή του βιβλίου του για να τις γνωρίσουμε και εμείς μέσα από αναφορές που υπάρχουν στο βιβλίο.
Λίγο πριν ολοκληρώσω το άρθρο θα ήθελα να πω πως ναι διαφέρει απο τα άλλα βιβλία του γιατί ο συγγραφέας ίσως μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας και ο ίδιος αποφάσισε να προσθέσει μερικές νότες πραγματικότητας στο έργο του.Με αυτό δεν εννοώ πως τα άλλα του βιβλία δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα αλλά πως σε αυτό το βιβλίο μοιάζει ελαφρώς πιο σοβαρός, πιο αποφασισμένος να αγγίξει και θέματα που δεν αφορούν μόνο τον έρωτα αλλά την ανθρώπινη ζωή.Έτσι μας παρουσιάζει την αντίδραση του ήρωα μας στην απώλεια,στη μοναξιά αλλά και το πως ένα μικρό παιδί καλείται να χειριστεί την ίδια απώλεια και να μάθει να ζει διαφορετικά.

Αυτά από εμένα και το bookish ταξιδάκι μου στο Παρίσι και στην Μονμάρτη με τον Nicolas Barreau.Περιμένω τα σχόλια σας και τα λέμε με επόμενο βιβλίο.Μέχρι τότε,να είστε καλά και να διαβάζετε ο,τι αγαπάτε.

Σχόλια