Γεια σας και πάλι αγαπημένοι βιβλιόφιλοι!
Το παράξενο αυτό καλοκαίρι συνεχίζεται για μερικές ημέρες ακόμη και από τα reviews του δε θα μπορούσε να λείπει και αυτό για ένα ελληνικό,σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.
Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη και όταν πήρα στα χέρια μου το νέο του μυθιστόρημα "Ο φόνος είναι χρήμα" είδα μια πολύ καλή ευκαιρία να έρθω σε επαφή και με έναν Έλληνα εκπρόσωπο του ελληνικού,αστυνομικού μυθιστορήματος.
Και μπορεί η υπόθεση να επικεντρώνεται στον αστυνόμο Χαρίτο και σε μια σειρά φόνων που καλείται να εξιχνιάσει, όμως δε λείπει από την "κορνίζα" και τα σύγχρονα κοινωνικά στοιχεία καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στην Ελλάδα του σήμερα και αυτό συνεπάγεται αναφορές στα κοινωνικά προβλήματα των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, στις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις για τις κακές συνθήκες διαβίωσης αλλά στα προβλήματα μεταναστών και προσφύγων.
Η υπόθεση
Αθήνα 2019. Οι ανισότητες ολοένα και μεγαλώνουν. Η πολιτική ηγεσία αναστατώνεται από τους φόνους ξένων επενδυτών. Μοναδικό κοινό στοιχείο ένα τραγούδι. Ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος καλείται να εξιχνιάσει τα εγκλήματα που έγιναν κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ταυτόχρονα σε ένα άλλο σημείο της πόλης, ένα κίνημα γεννιέται. Το «κίνημα των φτωχών». Στο 13ο του μυθιστόρημα ο διεθνής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης προσφέρει μια έκπληξη στους αναγνώστες του: ο αστυνόμος Χαρίτος δεν είναι ο μόνος πρωταγωνιστής...
Η άποψη μου
Στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν έχουμε μόνο πρωταγωνιστή τον Χαρίτο αλλά και τον φίλο του Λάμπρο,παλιό αριστερό και βετεράνο στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις.Οι δυο τους διαφέρουν σαν τη μέρα με τη νύχτα αλλά καταφέρνουν να ισορροπούν σε αυτή την ιδιότυπη φιλία τους.
Η οργάνωση του νέου κινήματος,η απογοήτευση του απλού κόσμου και η διάψευση των προσδοκιών ακόμη και του ίδιου του Λάμπρου αντικατοπτρίζουν και την άποψη ενός συγγραφέα που προσπαθεί να αποτυπώσει τη σύχρονη Ελλάδα που βασανίζεται και αλλάζει πρόσωπο.
Ιδιαίτερα θετικό στοιχείο ήταν το λιτό ύφος του συγγραφέα που μου θύμισε Γιάννη Μαρή.Όχι υπερβολές,φιοριτούρες και κουραστικές περιγραφές.Αντίθετα,εστιάζει στην ουσία παρακολουθώντας τη προσπάθεια του Χαρίτου να βρει τον δολοφόνο ενώ παράλληλα τον γνωρίζουμε και σαν άνθρωπο μπαίνοντας μαζί του στο σπίτι του και συναντώντας τα μέλη της οικογένειας του.
Ο Μάρκαρης καταφέρνει να δημιουργήσει ένα κείμενο σαν φιλμ νουάρ που δεν του λείπει η σύχρονη αιχμηρή ματιά σε μια κοινωνία που αιμορραγεί.
Ο δολοφόνος δεν είναι εύκολο να βρεθεί, εγώ προσωπικά δε το μάντεψα αλλά νομίζω πως αυτό το συγκεκριμένο μυθιστόρημα του Μάρκαρη αποκαλύπτει και τις ανησυχίες του συγγραφέα σαν κοινωνικό ον και όχι μόνο την αλήθεια για το ποιος σκότωσε τους επενδυτές,τραγουδώντας τους καθώς το έσκαγε ανενόχλητος.
Σχόλια